Kwaliteitskortingsgrens 2023

De kwaliteitskortingsgrens (in 2023 € 452,20) is het bedrag tot waar huurtoeslagontvangers een deel van de huurprijs voor 100% krijgen gecompenseerd door de overheid. Bekijk ook het overzicht van alle huurprijsklassen.

Wanneer de huur van een sociale huurwoning bijvoorbeeld precies hetzelfde is als de hoogte van de kwaliteitskortingsgrens, dan krijgt een huurder het volledige bedrag tussen de basishuur en de kwaliteitskortingsgrens terug van de overheid.

Wanneer de huurprijs van een sociale huurwoning hoger is dan deze kwaliteitskortingsgrens, dan wordt er gekort op de huurtoeslag. De naam ontleent zich aan het feit dat een hogere huur vaak wijst op een kwalitatief betere woning. De kwaliteitskortingsgrens wordt ieder jaar vastgesteld door de overheid.

De kwaliteitskortingsgrens is een van de vier huurprijsgrenzen.

Jongeren tot 23 jaar

Voor jongeren tot 23 jaar is de kwaliteitskortingsgrens extra van belang. Zij krijgen namelijk helemaal geen huurtoeslag meer wanneer ze een sociale huurwoning betrekken die duurder is dan de kwaliteitskortingsgrens.

Huishoudens van 23 jaar of ouder blijven huurtoeslag ontvangen wanneer ze een duurdere huurwoning huren. Wel moeten ze, naarmate de huurprijs verder boven de kwaliteitskortingsgrens uitkomt, ook zelf steeds meer huur betalen.

Beleid woningcorporaties

De kwaliteitskortingsgrens speelt op verschillende manieren een rol in het beleid van woningcorporaties. In de eerste plaats kiezen corporaties er soms voor een aantal woningen bewust te ‘labelen’ voor jongeren tot 23 jaar. De huurprijs van deze woningen wordt dan ook bij nieuwe verhuringen onder de kwaliteitskortingsgrens gehouden. Bij de toewijzing krijgen jongeren tot 23 jaar daarbij soms voorrang, of zijn zij zelfs de enige die op de woning kunnen reageren.

Goedkope woningen

Een andere manier waarop de kwaliteitskortingsgrens een rol speelt is doordat het bepaald welke woningen volgens de landelijke definitie als goedkoop kunnen worden aangemerkt. Alle huurwoningen tot de kwaliteitskortingsgrens zijn in die definitie goedkoop. Woningen (net) boven deze grens worden ‘betaalbaar’ genoemd. Sommige corporaties leggen in prestatieafspraken vast hoeveel goedkope woningen zij volgens deze definitie in bezit willen houden.